Cara a finais do século XVIII, e de acordo coas directrices chegadas desde as institucións do Goberno, o Concello compostelán fai un reconto das confrarías e gremios que por eses tempos existen na cidade. O informe do Concello non se contenta con dar os nomes destas agrupacións, ofrécenos tamén uns datos concisos sobre a fundación, sede e funcionamento de cada unha delas. Entre as confrarías inventariadas aparece en Santa Salomé a da Nosa Señora da Soidade, á que se atribúe como data de creación a de 1664. Porén, non se conta con ningún tipo de documento que confirme de maneira fidedigna a data ofrecida polo informe municipal.
En 1700 construíuse, anexa á igrexa parroquial, a súa capela, grazas ás achegas económicas dos confrades, cóengos e membros dá aristocracia compostelá. Seis anos máis tarde, en 1706, os representantes da confraría, don Baltasar Felipe de Aguiar e don Gonzalo de Villar Monteagudo, ambos rexedores da cidade, asinaron un acordo co párroco de Salomé. Tratábase de poñer por escrito os puntos en que habería de basearse a convivencia entre confraría e a parroquia. Por este documento, a parroquia reconecíalle á Confraría o dereito a usar a súa capela para ou culto e como lugar de enterramento dou confrades sen ningún impedimento. A cambio, a confraría comprometíase a facer un pago anual á parroquia (55 reais) e a non impedirlle o uso dos altares de San Xulián e do Santo Cristo da Luz, xa que estes agora trasladáronse da parede norte da igrexa de Salomé aos nichos existentes no muro da confraría. A construción da capela deulle, sen dúbida, unha nova entidade á confraría, que pensou desde entón en aumentar a súa significación no medio do calendario cultual do Santiago do Barroco.
O primeiro tramo da capela ten trazas de Domingo Antonio de Andrade e despois, cara a 1772, uniuse esa capela trazada por Andrade coa capela de Santa Teresa, que se situaba onde está neste momento a imaxe da Soidade, construída previamente sobre 1665 e 1668 como sede da Fundación de María de Calo. En 1772 tirouse a parede que separaba as dúas e trasladouse o altar da Soidade a onde se atopa na actualidade.
Foi unha procesión masculina, ata que en 1897 se convidou a participar nela a mulleres ataviadas con mantilla española. Esta procesión da Nosa Señora da Soidade saía o domingo de Lázaro (quinto domingo de coresma), ata que non ano 1926 comezou a saír a noite do Venres Santo. Sabemos que no 1926 saía desde San Domingos de Bonaval. Despois da guerra civil saíu desde Salomé ata a década dos 50, momento no que volveu a saír de Bonaval, dándolle continuación litúrxica á procesión do Santo Enterro, ata finais dos anos 70 ou principios dos 80, cando volveu de forma definitiva a saír da Igrexa de Salomé.
A cruz parroquial e o calvario, ambos do século XVIII, eran os elementos que acompañaban a imaxe ata 1993, ano non que se leva a cabo unha renovación da confraría grazas ao impulso dado polo párroco don Miguel Botana Vaamonde, que exercendo como Irmán Maior, propúxose darlle unha maior visibilidade a esta confraría.
Ideouse así a creación dun novo paso, o da Cruz Baleira, que acompañara a Nosa Señora da Soidade na súa estación de penitencia. Recuperáronse elementos acantoados durante anos e preparouse un novo pendón procesional e unha bandeira, ambos realizados polas relixiosas do Convento de Santa Clara de Santiago e doados por unha coñecida familia compostelá, confrade da Nosa Señora. Foi entón cando se deseñou ou actual hábito confrade que participa na procesión -un hábito de sarga negro con puños adornados de botóns dourados, capuchón e faixa de moaré branco- e, por suposto, conservouse a tradición das damas con mantilla e o abundante concurso de confrades que, sen máis hábito que ou seu cirio, acompañan a Soidade de Santa María na noite de Venres Santo.