A Confraría da Nosa Señora da Quinta Angustia fúndase en 1464 en Santiago de Compostela. En 1465 constrúese a capela da Nosa Señora da Quinta Angustia, sobre un cemiterio no que se daba sepultura a "corpos finados que non han sepulturas salvo a terra", tal como reza o documento de concesión do terrón para a ermida, feito polo abade de San Pedro de Fóra, D. Martín Gerpe, quen aforou a Cristóbal Francés para edificar o santuario. No lintel da porta da sancristía consérvase un escrito gravado en pedra no que se fai referencia ás indulxencias concedidas polo Santo Padre Paulo (II) no ano 1464 a quen orase e dese esmola na devandita ermida.
Historicamente os confrades saían en procesión o Luns de Pascua, pero en 1965 tras varias reunións coa Xunta de Confrarías decídese cambiar a saída procesional ao Venres Santo e dáselle coherencia á devandita saída coa liturxia saíndo por primeira vez en procesión o Venres Santo do mesmo ano desde a igrexa de San Bieito ata a capela da Angustia. Este percorrido sufriu algunhas alteracións durante os últimos anos do século XX, xa que se ampliou o seu paso polo barrio de San Pedro e percorre tamén Concheiros e parte da Rúa do Home Santo. Neste aspecto tamén cabe destacar que no ano 2003 a confraría se viu obrigada a cambiar notablemente o percorrido debido ás obras de restauración da capela da Angustia, o cal levou a que a procesión cambiase o seu rumbo ao seu paso pola Cruz de San Pedro, pasando por Corredoira das Fraguas, Campo de Santo Antonio e Rúa de Belvís para recollerse no Convento das MM Dominicas de Belvís.
No ano 2006, tendo en conta que a sede da confraría é a propia capela da Angustia, tómase a decisión de modificar o percorrido da procesión e pasa a ser este o punto do seu inicio e da súa finalización.
O asesor espiritual da confraría é o párroco de San Pedro Apóstolo, parroquia na que se atopa situada a sede da confraría.
A indumentaria dos confrades de hábito participantes na procesión, componse de túnica negra, bocamangas, luvas, faixa e capuz de cor branca. O anteface deberá levar superposto, á altura do peito, o escudo da confraría bordado. Existe un segundo tipo de vestimenta con bocamangas, luvas, faixa e capuz de cor verde. Este tipo de indumentaria resérvase aos confrades que forman parte da Banda de Cornetas e a aqueles confrades de hábito encargados de portar ou acompañar a algunha das insignias.
O escudo da confraría está formado por unha cruz latina que se eleva sobre un montículo, da que colga unha tea que simboliza o sudario de Cristo, de maneira que se pretende evocar a Crucifixión no Gólgota e exaltar a Santa Cruz, símbolo dos cristiáns. O escudo complétase con dúas ramas de oliveira a ambos os dous lados da mencionada cruz.
O estandarte da confraría, que a representa simbolicamente, está constituído por unha bandeira branca bordada en ouro co nome da confraría, a súa parte posterior é de cor azul, sobre a que se sobrepón un escudo de prata cun relevo que representa a Nosa Señora da Quinta Angustia co seu fillo en brazos. A devandita bandeira colócase sobre un mastro composto por dúas varas perpendiculares prateadas e a vertical remata en cruz de prata.
Unha característica propia da Confraría da Angustia é que desde os anos 60 desfila acompañada da súa propia Banda de Cornetas e Tambores. Unha banda que, impulsada e coidada por D. Plácido Serrano, se puxo á disposición e colaborou coas restantes confrarías e bandas da cidade para engrandecer os seus desfiles procesionais. Actualmente segue colaborando coa Confraría da Soidade da nosa cidade e abre o seu desfile procesional a noite do Venres Santo.
Debemos lembrar neste punto a D. Plácido Serrano. Este confrade incorporouse á Xunta de Goberno como contador en 1964, foi nomeado presidente da Confraría da Angustia en 1970 e permaneceu á súa fronte ata 2006, momento no cal foi relevado por D.ª Magdalena Fernández Fandiño. O Martes de Pascua dese ano foi nomeado presidente de honra da confraría. Ao longo de todos eses anos, o señor Plácido, como o coñecía todo o mundo, amparado na súa profunda devoción pola Nosa Señora, foi para os que o coñeceron exemplo de humildade e amabilidade, ofreceu a súa man amiga sempre que alguén chamaba á porta da Confraría da Quinta Angustia sen esperar nada a cambio. Alguén que desde a discreción traballou de maneira continua e incansable pola confraría e pola Semana Santa compostelá. De feito, segundo as nosas actas, en febreiro de 1967 foi nomeado tesoureiro da primitiva Xunta de Confrarías e posteriormente, un dos impulsores da recuperación e posta en funcionamento da actual Xunta de Confrarías de Semana Santa de Santiago de Compostela.
